Ye baklayı at taklayı

“Ye baklayı at taklayı“

Böyle derdi babaannem. Baklayla taklanın ses uyumundan öte ne kadar alakalı olduğunu bilmiyorum. Baklayı sevdirebilecek bir deyim 🙂 Yine de insanın en çok seveceği – her şeyde olduğu gibi – kendi yetiştirdiğidir her zaman.

Yorgo “Baklanın içindeki azot toprağı zenginleştirir” diye duymuş ve geçen yaz adam boyu uzayan ve yaz boyu salatasını yediğimiz Vlita (Tilki kuyruğu) ektiği yere bu kış yarım kavanoz organik baklayı ekmişti.

Şubat ayının sonunda böyle güzel çiçekleri açtı baklaların, bakmaya doyamadık. Asıl heyecan yeşil yaprakların arasında minik baklaları keşfedince olacaktı.

İşte o zaman neredeyse takla atacaktık sevincimizden 🙂

Bizim evde baklayla enginarın konumu biraz tuhaftır. Ben zeytinyağlı baklayı da severim, enginarın her kılığa girmişini de. Yorgo da çiğ yemeyi sever her ikisini de. Bir kere lokum gibi pişmiş enginarı tatmıştı da hiç beğenmemişti, hatırlarım. O yüzden baklayla enginar, bizim evde böyle salataya da eklenirler. Çiğ enginar ayıklanıp dilimlenir ve zeytinyağ limonla birlikte başlı başına bir mezedir Girit’te. Çiğ yemek her zaman daha vitaminli olduğundan Girit’e gelince seve seve benimsediğim şeylerden biridir. Baklayı diyemiyeceğim ama enginarı çiğ yemeyi Maya da seviyor artık. Dario’nun hala biraz zamana ihtiyacı var.

Kısacası enginarın ve baklanın yemeği, çocukların da henüz deli oldukları bir lezzet olmadığı için alıp pişirsem de, bir tek ben yiyeceğim evde. Öyle olunca çoğunlukla 1 kişi için alıp pişirmezdim. Eskiden İzmir’de otururken annem pişirdiğinde bana bir tabak verirdi. Girit’e gelince de annemin görevini Yorgo’nun yengesi üstlenmişti. Amca da yemediği için yenge alır, pişirir, yarısını da bana getirirdi.

Bakla/enginar zamanı geldi ama annem uzakta, biz bu eve taşınalı beri yenge de uzakta kaldı. Fakat bahçemiz de bakla dolu olunca, “eh yaparım artık kendime, doya doya da yerim” diyerek daldım baklaların arasına. Ne kadar limon sürsem de ellerim kara kara oldu. Belki de ilk kez bakla pişirdim hayatımda, en fazla ikinci kez. Unlu suya ayıkladım annem gibi. Sonra suyuna da un katıyordu o. Bol dereotuyla öyle lezzetli oldu ki kendim yaptım diye mi tazecik kendi baklalarımız diye mi anlayamadım 🙂

Baklalar verdikçe veriyordu. Tamam özledik ama her gün de bakla yiyecek değiliz. Baktık ki dallarında kalanlar iyice büyümüş. Hatta Yorgo’nun bahçeyi sularken ayıklayıp ayıklayıp çerez gibi yediklerinden bazıları, bakmış ki taneleri kurumaya başlamış. Bitkisinin boyları da Dairo’yu bile geçmeye başlamıştı. O zaman topladık bütün baklaları, ayıkladık.

Bir kısmı deep freeze’de yerini aldı. Annemler geldiğinde bu kez ben onlara kendi baklalarımdan tattırabileyim diye. Bir kısmını da tepsilere serdik, kurutmaya. Kuru bakla da kabuğuyla birlikte pişirilen ve çok sevilen bir yemek burada. Daha önce,  taze bakla tanelerinin Girit’in Raki’sine eşlik ettiğinden de söz etmiştim.

Enginara gelince, biz enginar ekmedik. Aşağıdaki bahçede komşunun enginarlarının bir gül goncası gibi açışını seyrediyoruz her geçen gün. Buradaki yabani enginarları da, daha blogumu yeni açtığım zamanda, 2006 yazında, bir pazar gezisinde fotoğraflayıp yazmıştım.

Mevsimler değişiyor, her seferinde pazarlara farklı renkler hakim oluyor. Pazara gidip mevsim sebzesini meyvesini fotoğraflamayalı çok oldu. Bir dahaki sefere makinamı da alayım yanıma.