Siz kaçıncı sıradasınız?

Bir süredir bana yakınıyordu arkadaşım. Kocasından; 10 senedir birlikteler, 6 yıldır evliler. Kızları 6 yaşında. Neredeyse o doğduğu günden beri de birşeyler iyi gitmiyor evde.
Sürekli kavga gürültü çocuk için de sağlıklı değil. Ama belli ki seviyor kocasını ve her seferinde umutla kurtarmaya çalışıyor ilişkilerini.

Birgün geldi, bütün gece ağlamaktan gözleri şişmiş. Gitti, dedi. “Hep söylüyordu, gidicem, diye ama bu kez topladı eşyalarını ve gitti” dedi. Yüreğim ferahladı ne yalan söyleyeyim.
Hergün gider ihtimaliyle korku içinde yaşamaktansa bir kerede olsun, bitsin, diye düşündüm ama böyle söylemedim tabi. Artık yürümüyorsa, er yada geç birgün bitmek zorunda kalacağını anlatmaya çalıştım.
“Böylesi hem senin hem de kızın için daha az yıpratıcı” dedim. Her zaman ona desteğe hazır olduğumu belirttim. Çünkü kızıyla tek başına yeni bir hayat kolay olmayacaktı.

Kızları uğruna hala görüşüyorlar. Beni şaşırtacak sıklıkta hatta. “Keşke tekrar..” diye düşünüyor insan. Aman benim işim değil deyip savıyorum bu düşünceleri aklımdan.
Sonra gelip daha da şaşırtıcı şeyler söylüyor. “Acıyorum ona”, diyor. “Çünkü ne de olsa burada yabancı.” (Adam Yunanlı değil, Avrupalı bile değil, oturma izni falan) “İşinden de yeni ayrıldı”
“İyi de” diyorum, “çekip giden O değil mi? Sen herşeye rağmen devam etmeye hevesliydin. Evlilik danışmanlarına gidelim, uzman desteği alalım” dedin. Oysa hep reddetti. Üstüne üstlük
‘nasıl işimi bıraktım, seni de bırakırım öyle!’ diye tehdit de ediyordu. Sonunda da yaptı. Şimdi hayatı zorlaştıysa kendi kararının sonuçları bunlar. Sen de artık onu fazlasıyla düşünmekten vazgeç.
Onun ardından, hayatındaki sorumluluklar ister istemez arttı zaten. Biraz da kendi ruh sağlığını düşün. Kendini unutup başkalarını kendinden çok düşünmekten vazgeç!”

Ah, SÖYLEYENE BAKIN!

Geçen sene grup terapisine gittiğimde, psikoloğumuz bize birer kağıt dağıtıp “kendimizi ve hayatımızdaki en önemli insanları şöyle bir düşünmemizi sonra da önem sırasına göre sıralamamızı” istemişti. Sonra da herkes listesini paylaşıp üstünde konuşacaktı. Biraz düşündükten sonra listemin son şekli şöyle oldu: Çocuklarım, Yorgo (hafiften suçluluk duydum ama nasılsa bu terapilerde konuşulan burada kalıyordu :), sonra ailem (kendi annem, babam, kızkardeşim ve onun çocukları), daha sonra da en yakın arkadaşlarım, ondan da sonra…… başla kimseyi bulamadım!? Listem bitti!

Sıra bana geldiğinde;  Psikolog listemi eline alır almaz, masmavi gözlerini gözlerimin içine dikip tatlı bir sitemle “Papatya!?” dedi. “Evet!” dedim gülümseyerek; ben hala anlmış değilim.
“SEN nerdesin bu listede?!”

Aaa, şey… sahi ya.. tabi ya.. ben kendimi şey..”

“Unuttun di mi?”

……  (Ne desem boş o anda)

“Kendini herşeyden önce düşünmelisin. Kendine herkesten çok önem vermelisin ki onlar da sana önem versinler. Sen iyi hissedersen onlar da iyi hissederler…”

Öyle ya.. ama işte.. neden ihmal ediyoruz bazen kendimizi. Kendini unuturcasına fedakarlık akıl karı mı? Yoksa düpedüz enayilik mi?

Siz kendi listenizde kaçıncı sıraya koyuyorsunuz kendinizi?