Kalbim İzmir’de kaldı…

Yıllardır çektiği ağrılarına ilaçların artık deva olmayacağını anlayan doktorlar, annemin ameliyatına ne yazık ki biz Girit’ten döndükten 3 hafta sonra karar verdiler. Orada olmayı çok isterdim ama tekrar gidebilme imkanım yok. Çok şükür ki benim yerime, elinden gelenin en iyisini yapacağından emin olduğum kardeşim Bahar orada, annemin yanında olacak. Tek tessellim bu…
Orada, annemin yanında olamamamın yüreğime getirdiği ezikliği hafifletmek için uğraşıyorum günlerdir. Kızıma sarılıyorum bol bol… Günler sonra blogumu güncelledim, güzel mailler, yorumlar aldım. Dostlarımla birlikte oldum. Her gün yatıyorum kalkıyorum, yürüyorum, okuyorum, yemek yapıyorum ama aklımda hep aynı düşünce; yanında olmayı çok istediğim annem.
Biraz önce Bahar arayıp, annemin ameliyata girdiğini söyledi. Herşeyin yolunda gitmesini ve bir an önce iyileşmesini dilemekten başka şey gelmiyor elimden…
Böyle durumlarda anlıyor insan, uzakta olmanın ne kadar zor olduğunu…
Bir kuş gibi uçup gidebilseydim…

İnşallah herşey daha iyi olacak…